Profesor Lovelock, słynny brytyjski biolog i wynalazca, zwany również założycielem ekologii, twierdzi, że ostatni przedstawiciele gatunku homo sapiens będą widziani około roku 2371! 

O wirtuozji języka polskiego istnieje wiele powiedzeń, wśród których króluje cytat ze Słowackiego: "Chodzi mi o to, aby język powiedział wszystko, co pomyśli głowa..." Najprostsza interpretacja tych słów może nas doprowadzić do kłopotliwej sytuacji, w której mówimy prosto z mostu (...)

Miłość nie zna wieku i z tym chyba wszyscy się zgodzimy. Minęły też czasy, kiedy kobiety o samostanowieniu w kwestiach sercowych mogły tylko pomarzyć i zmuszone były oddawać rękę i resztę ciała w imię wyższych celów rodziny. 

O wirtuozji języka polskiego istnieje wiele powiedzeń, wśród których króluje cytat ze Słowackiego: "Chodzi mi o to, aby język powiedział wszystko, co pomyśli głowa..." Najprostsza interpretacja tych słów może nas doprowadzić do kłopotliwej sytuacji, w której mówimy prosto z mostu (...)

Szlachetne zdrowie, ile cię cenić trzeba ten tylko się dowie, kto wezwie pogotowie, jak o ciebie trza się starać wie, kto trafił do szpitala - możemy sparafrazować poetę.

Lustereczko powiedz przecie, kto jest najpiękniejszy w świecie??? I o dziwo... lustereczko wiernie, niezmiennie od lat wskazuje wciąż tą samą osobę. A my, mimo, że go pytamy z niedowierzaniem patrzymy na lustrzane odbicie i ... nie wierzymy.

Ludzkość ugania się za wieczną młodością od zarania dziejów i jak do tej pory nikt nie znalazł skutecznego sposobu na zatrzymanie tej pani w swoich ramionach. To najbardziej niezależna osóbka wszechczasów. 

Historia Greka Stamatisa Moraitisa to jedna z najbardziej fascynujących opowieści, jakie czytałam. Wpadłam na nią 3 lata temu i przyznaję, że dała mi dużo do myślenia. Pisano o niej na całym świecie, ja przytaczam ją na podstawie artykułu z New York Timesa z 2012 r. (...)

Ten tytuł to parafraza głównego motywu starej piosenki zespołu Skaldowie, która przyszła mi do głowy, kiedy zbierałam myśli do tego artykułu. Tam są "wspomnienia", u mnie "marzenia", a poza tym wiele się zgadza. Ja akurat nie należę do osób, które nadmiernie żyją retrospekcjami. 

Świat pędzi, a my razem z nim. Jeździmy coraz szybszymi samochodami, korzystamy z coraz szybszych komunikatorów i ekspresowych usług. Wszystko po to, żeby zaoszczędzić czas. A mamy go coraz mniej. To jeden z największych paradoksów współczesności.

Na początku tego roku internet i kolorowe magazyny trzepały po oczach hasłem: To będzie Twój Rok! Oczywiście, przyzwyczailiśmy się już do tego, że styczeń pełen jest motywacyjnego dźgania w trzewia i artykułów o postanowieniach noworocznych. 

"Ciemno wszędzie, głucho wszędzie, co to będzie, co to będzie!" Ten cytat z II części "Dziadów" Adama Mickiewicza napisanych równo 200 lat temu wydaje się dziś nadzwyczaj aktualny. Demonów powyłaziło nam ostatnio sporo. 

Od 1999 roku, 25 listopada jest Międzynarodowym Dniem Eliminacji Przemocy wobec Kobiet. Jest to jednocześnie data, która wyznacza początek szesnastodniowego okresu akcji mających na celu podnoszenie świadomości społecznej dotyczącej nierówności i przemocy jakich doświadczają kobiety.

Kiedy grudzień nadchodzi tradycyjnie, jak co roku cofamy się pamięcią wstecz, przywołujemy wspomnienia, sami siebie pytamy, jaki był dla nas miniony rok, co nam przyniósł, a co odebrał?

W kalendarzu jeszcze jesień. Złocista, polska, ta norwidowska, która, jak śpiewał Niemen "mimozami się zaczyna".  Krople deszczu od czasu do czasu tańczą na parasolu jak na wielkiej scenie, mimo że nikt nie klaszcze i nie 
prosi o bis.

Świętowanie to uroczysty czas szczególnego podkreślenia wagi jakiegoś wydarzenia albo celebrowania osiągnięć i sukcesów, docenienia kogoś, kto wiele dla nas znaczy. To czas na ogół pełen radości, choć często niepozbawiony refleksji.

Przeglądając media społecznościowe można dojść do wniosku, że prawie wszyscy są piękni, zadowoleni z życia, wysportowani, dbający o wygląd i dobrą dietę, podróżujący w fantastyczne miejsca, otaczający się pięknymi przedmiotami i w ogóle jest cudnie.

Zdrowia i długich lat życia - to życzenia najczęściej powtarzane podczas kolacji wigilijnej. A czy wiedzą Państwo, że do ich spełnienia może przyczynić się kot? 

Wigilia. Na niebie rozbłyśnie pierwsza gwiazdka, zasiądziemy do odświętnie zastawionego stołu, nadejdą magiczne chwile wśród bliskich. Będziemy życzyć sobie spokoju, radości, zdrowia i tego, by w otoczeniu kochających osób odpocząć i poczuć to, co najważniejsze. 

Człowiek jest niezwykle skomplikowaną i tajemniczą istotą. Nad sensem jego istnienia, skalą możliwości duchowych i intelektualnych, zastanawiano się od wieków. 

Trwa spór czy jest to stare chińskie przekleństwo czy cytat z przemówienia angielskiego polityka Josepha Chamberlaina z 1898 roku. "... żyjemy w niezwykle interesujących czasach" - powiedział wtedy - "Ja osobiście nie pamiętam okresu, kiedy nasza historia była tak pełna wydarzeń (...)

Wysłuchałam ciekawej wypowiedzi znanego reżysera Krzysztofa Zanussiego zamieszczonej na Facebooku o przemijaniu, o etapach w naszym życiu. Zgadzam się z jego przemyśleniami, ale dodałabym coś od siebie.

Jak coś obok nas trwa długo, staje się codziennością - zaczynamy się przyzwyczajać. Już nie budzi większych emocji, współczucia, empatii, czasami strachu i niepewności jak za pierwszym razem. Powszednieje! I dotyczy to wielu zjawisk w naszym życiu.

"Aktem największej odwagi pozostaje samodzielne myślenie. Na głos!" (Coco Chanel). Mijają dwa lata, jak zmienił się nam świat. Pamiętam, jak w marcu 2020 roku podporządkowana wprowadzonym zakazom, myślałam (pewnie jak wielu z nas), że zaraza, która nas dopadła potrwa kilka miesięcy (...) 

Mija nam właśnie 2021, dwudziesty pierwszy rok XXI wieku i śmiem twierdzić, że nie był to rok wygranej w oczko. Witany wylewnie i z wielkimi nadziejami na powrót "normalności", sędziwy dziś starzec odchodzi przygarbiony pod ciężarem wydarzeń. 

Rozmowa z prezeską fundacji The Bridge, autorką audiobooka "Striptiz w erze apek i algorytmów" - eseju o postępie, perspektywach rozwoju świata cyfrowego i naszej "intymnej" relacji z mediami społecznościowymi.

Inspiracja do refleksji przyszła do mnie z filmu pod tym samym tytułem: "Choć goni nas czas" ("The Bucket List"). Film ma już swoje lata (2007r.), ale przesłanie pozostaje aktualne.

Kiedy mnie zapytano, czego mi brakowało najbardziej w czasie lockdown w okresie pandemii, zdałam sobie sprawę, że człowiekowi do życia potrzebny jest drugi człowiek i bardzo brakowało mi kontaktu na żywo z rodziną, z przyjaciółmi, ze znajomymi - po prostu z ludźmi. 

Za oknem już od dawna zielono. Media przynoszą wieści o spadku zachorowań na Covid19. Galerie handlowe już otwarte. Lada dzień, powinny otworzyć się restauracje, tarasy, ogródki przy kawiarniach i kawiarnie ze swoimi pysznościami. 

Za nami trudny rok. Świat stanął, wirus zamknął nas w domach i odciął od wielu możliwości, które dotychczas uznawaliśmy za normę: spotkania z ludźmi, życie kulturalne, imprezy, podróże, praca i przyjemności. 

"Wiek dla kobiety nie jest najważniejszy; można być świetną mając 20 lat, śliczną mając 40 i czarującą do końca swoich dni" (Coco Chanel)

Dużo zmieniło się w ostatnim czasie w naszym życiu. Nie możemy podróżować tak, jak to robiliśmy to dotychczas. Nie możemy się nawet spotykać z najbliższymi, którzy mieszkają w tym samym mieście. Tak jest w Montrealu i jego najbliższych okolicach.

Myślę, że każdy z nas miał i ma marzenia.  Dotyczą różnych dziedzin życia: podróży, pracy, poznania kogoś niezwykłego, kulinariów. Ile osób, tyle marzeń. Niektóre spełniają się, inne na zawsze pozostają nieuchwytne.  Moje spełniały się wielokrotnie...

16 maja przypada Międzynarodowy Dzień Pokojowego Współistnienia (International Day of Living Together in Peace / Journée Internationale du Vivre-ensemble en paix). 

Rok temu świat się zmienił, zaskoczył nas wszystkich, wymusił zmiany w naszym życiu i w naszych zachowaniach, zmienił nasze priorytety. Myślałam, że potrwa to kilka miesięcy i wrócimy do czasu sprzed pandemii. Ale tak się nie stało i zaczęła się Nowa Normalność.

Parafraza tytułu popularnej komedii z czasów PRLu, nie jest przypadkowa. Bohater filmu, poczciwy komendant MO w małej miejscowości, jest służbistą. Rygorystycznie przestrzega regulaminów i przepisów, również w życiu. 

Nazywam się Jagoda Miłoszewicz i mieszkam z mężem Maćkiem w Bieszczadach, górach nie wysokich, miejscami odludnych, zielonych wiosną i latem a białych zimą.

Wszyscy znamy ten powtarzany często cytat. Dom to coś stałego, kojarzącego się z bezpieczeństwem. To spotkania z bliskimi, to czasami samotność, to wszystkie radości i smutki, to wspomnienia dzieciństwa i dorastania, to tysiące różnych zdarzeń, emocji, wiele uroczystości i świąt. 

W styczniu 2020 napisałam tekst "To będzie dobry rok" i gorąco wierzyłam, że tak będzie. Zafascynowało mnie zestawienie dwóch dwudziestek i stwierdziłam, że to musi być jakiś znak. 

Nic nie dzieje się przez przypadek. To, że pojawia się na świecie  nowy wirus nie dzieje się, dlatego, że natura chce nas ukarać, albo, że wirus jest złośliwy i zmutował dlatego, że chce uprzykrzyć nam życie.

This virus we have allowed to spread is internal. We have allowed unimportant things to become our main focus. Is it really the end of the world if your food is delivered 10 minutes late? 

"Żyjmy Coraz Lepiej" to cykl dokładnie o tym co głosi jego nazwa. Chodzi nam o to, aby ludziom żyło się coraz lepiej, aby byli coraz bardziej spełnieni, radośni, szczęśliwi. Sposobów na spełnione życie jest tyle ile ludzi i każdy musi znaleźć swój.

Jak sobie poradzić w kryzysie? Jak podnieść głowę, jak nie zatracić swojej kobiecości, dodać sobie pewności siebie? W czasach zagrożenia, w chwilach kryzysowych potrzebna jest odskocznia.