A nadzieja znów wstąpi w nas
Nieobecnych pojawią się cienie
Uwierzymy kolejny raz
W jeszcze jedno Boże Narodzenie
I choć przygasł świąteczny gwar
Bo zabrakło znów czyjegoś głosu
Przyjdź tu do nas i z nami trwaj
Wbrew tak zwanej ironii losu

Wędruję po uśpionym jesienno-zimową zadumą Krakowie, a w pamięci i w sercu słowa najpiękniejszej dla mnie w tym wyjątkowym czasie "Kolędy dla nieobecnych" Zbigniewa Preisnera w wykonaniu Beaty Rybotyckiej.

Uśpione drzewa na plantach troskliwie otuliły swoimi liśćmi, niby złotym kocem przetykanym srebrnymi niteczkami szronu, zastygłe w ciszy oczekiwania ławki. Skulone na gałęziach ptaki czekają i wypatrują tej jednej, jedynej w roku gwiazdy, dzięki której przemówią ludzkim głosem. Wyczuwają, że ta chwila już lada moment, więc muszą być gotowe, aby jej nie przegapić.

Daj nam wiarę, że to ma sens
Że nie trzeba żałować przyjaciół
Że gdziekolwiek są, dobrze im jest
Bo są z nami choć w innej postaci
I przekonaj, że tak ma być
Że po głosach tych wciąż drży powietrze
Że odeszli po to by żyć
I tym razem będą żyć wiecznie

Cisza rozgwieżdżonego nieba. Stukot końskich kopyt z pośpiechem wracającej do domu na wieczerzę wigilijną dorożki. A w sercu wzruszenie za bliskimi, których już nie ma, choć byli  z nami przez "całe nasze"życie. Kalejdoskop wspomnień wiruje wydarzeniami, rozmowami, tymi ważnymi i tymi codziennymi. Ot, jak w życiu. Nie, nie ma pustki. Przecież my ciągle wędrujemy życiowym szlakiem, przecież my ciągle w drodze, a oni są tam wysoko, nad naszymi głowami, uśmiechają się do nas i mrugają z każdej gwiazdy. Oni już wszystko wiedzą.

Przyjdź na świat, by wyrównać rachunki strat
Żeby zająć wśród nas puste miejsce przy stole
Jeszcze raz pozwól cieszyć się dzieckiem w nas
I zapomnieć, że są puste miejsca przy stole

Przyjdź. Za chwilę rozkołysany Dzwon Zygmunta ogłosi całemu światu, że kolejny raz, swoim przyjściem na świat, kolejnym swoim narodzeniem dajesz nam szansę i czas na refleksję, na naprawienie relacji z bliskimi, może na przewartościowanie priorytetów, może na odkrycie swojego zapomnianego człowieczeństwa.

I pewnie wszystkie te ważne postanowienia zapiszemy w sercu niczym drogowskazy ustawione na mapie życia. Oby tylko wystarczyło nam zapału, by je odczytywać w codzienności. Oby także wystarczyło nam czasu. 

Kolejne Boże Narodzenie. Kolejna zerwana kartka z kalendarza, zapisana naszym życiem i tym do pochwalenia się, i tym do ukrycia, teraz już rzucona za siebie. A przed nami czyste, lśniące bielą, niczym dobrymi uczynkami, dni i godziny czekające na nas z nadzieją na dobre słowa, na wyczekiwane spotkania, na piękne plany. Czeka na nas czas - najpiękniejszy podarunek. Od nas już tylko zależy co z nim zrobimy i czym go wypełnimy. Życzę nam, abyśmy się na niego nie spóźnili.
 

Maryla Kania - felietonistka, E-mail: maryla.kania@onet.eu