Powinnością dziennikarza, prócz przedstawiania zróżnicowanych opinii, jest także baczne obserwowanie otaczającej nas rzeczywistości. Przyglądam się i coraz częściej nachodzi mnie myśl, że rozmowa może stać się pojęciem zapomnianym. Nieustanie co prawda słyszymy wokół wymianę zdań, na naszych oczach toczą się spory i kłótnie, ale ta powszechna gadatliwość nie ma nic wspólnego z rozmową, czyli kontaktem z drugim człowiekiem i głębokim wzajemnym porozumiewaniem się. Rozmowy literkami za pomocą telefonów komórkowych, na czatach i forach internetowych rozmowami nie są. To wymiana tekstów, nic więcej. To prawda, że przesyłamy sobie wówczas informacje, wymieniamy opinie, ale nie rozmawiamy. Nie jest rozmową narzekanie na kłopoty materialne, nie są nią też opowieści o trapiących nas chorobach czy zmartwieniach.

Zbyt często wylewamy przed napotkaną osobą swoje cierpienia, nie czekając nawet na jej reakcje czy opinie. Chcemy się wygadać. Traktujemy wówczas drugiego człowieka jako środek pozwalający nam wyrzucić z siebie nadmiar goryczy, rozczarowań i niespełnionych nadziei.

Bywa jeszcze gorzej. Zdarza się, że używamy słów po to, by stworzyć mit własnego szczęśliwego życia i w ten sposób ugodzić słuchacza. Być może wtedy przez moment ulegamy złudzeniu prawdziwości swojej wypowiedzi. Ale nadrzędne dążenie, to wywołanie u naszego słuchacza uczucia zazdrości. A przecież takie rozmowy, w których słowa pozostają w luźnym związku z faktami i przeżyciami, prowadzą do wzmożonego poczucia osamotnienia.

Pozorny kontakt z kimś jest - moim zdaniem - gorszy od jego braku. 

W takich sytuacjach tworzy się pustka między człowiekiem a człowiekiem. Wzajemną obcość przezwyciężyć może rozmowa. Ale nie salonowa paplanina, lecz rozmowa otwarta, pełna zaufania, nakierowana na sprawy istotne albo na naszego rozmówcę. Ważne jest też, by umieć słuchać. Takie rozmowy pozwalają wniknąć wzajemnie w nasze wewnętrzne światy. Warto przypomnieć, że Sokrates nie napisał ani jednego słowa, bowiem uważał, że rola filozofa, polega na umiejętnej rozmowie z człowiekiem poszukującym prawdy, rozważającym głębiej swoje życie.

Szkoda, że rozmowy istotne, a więc prowadzone do lepszego poznania - prowadzimy często dopiero wtedy, gdy spadną na nas nieszczęścia, cierpienia albo kłopoty. Rozmowy otwarte, szczere, głębokie należałoby ponawiać po to, by mieć pewność, że się wybrało właściwe wartości i niczego się w życiu nie zaniechało.

Przestaliśmy ze sobą rozmawiać. Bo ani kłótni, ani komentarzy do wspólnie oglądanych programów telewizyjnych nie można obdarzyć tym mianem. Brak rozmów w życiu rodzinnym potęguje nieporozumienie i obcość. Wcale nie do rzadkości należą obrazy, gdy podczas niedzielnych obiadów (które zdarzają się coraz rzadziej), obok talerzy, serwetek i sztućców, mamy w zasięgu ręki telefony komórkowe. Gdyby te telefony tylko tam na tym stole leżały, to byłoby pół biedy, ale nie. Telefony podczas rodzinnych spotkań są rozgrzane do czerwoności. Biesiadnicy zamiast rozmawiać ze sobą, wysyłają SMS. 
Sokrates przewraca się w grobie. 

Jestem pewna, że w każdej rodzinie przechowuje się pamięć o cudownych, długich rodzinnych spotkaniach i niekończących się rozmowach, wtedy, gdy jeszcze byli z nami dziadkowie albo pra-dziadkowie.

Gorzka to prawda, że dalekie podróże bardziej pobudzają naszą wyobraźnię, niż podróże w głąb siebie i bliskich nam osób. A tak wiele moglibyśmy się dowiedzieć, zagłębiając się, poprzez rozmowę, w życie drugiego człowieka.

Do prawdziwej, szczerej rozmowy nie potrzeba komfortowych warunków. Do rozmowy potrzebne są czas i chęci. 

Bez rozmowy nie ma porozumienia.

W jednej z kawiarenek w mieście Lille (północna część Francji) umieszczono napis: 
"Nie mamy Wi-Fi. Rozmawiajcie ze sobą".
 

Z pozdrowieniami
..

Czerwiec 2023
Marzec 2023
Grudzień 2022
Wrzesień 2022
Czerwiec 2022
Marzec 2022
Grudzień 2021
Wrzesień 2021
Czerwiec 2021
Marzec 2021
Grudzień 2020
Kwiecień 2020
Marzec 2020
Luty 2010
Styczeń 2020
Grudzień 2019
Listopad 2019
Październik 2019
Wrzesień 2019
Sierpień 2019
Lipiec 2019
Czerwiec 2019