Mijamy rzeczy 
Depczemy rodzaje 
W prostej linii
Wpadamy w potrzask
Odchylenia wartości
Znamy te sztuki 
Opuścić kontury
Spoglądać z boku 
Uderzać całym obliczem 
Aż
Zjawi się nowy
Ściśle dopasowany strój
Otwieramy drzwi
Wychodzimy na zewnątrz
Pierwszy impuls 
I nowe pokrycie 
Zbyt mocno przylega 
Pierwsza dawka odczuć
I rwie się
We wszystkich możliwych miejscach
Stoimy na środku 
Nadzy 
I nagle 
Stan ten odnajduje nas 
Krzycząc 
Staramy się uwolnić
Ponieważ 
Staliśmy się rodzajem 

+++

Nic Ci nie mogę dać
Poza tym 
Czym jestem i kim jestem 
Wiem, że właśnie tego oczekujesz 
Ale pragniesz jeszcze 
czegoś więcej
a to nic innego jak ja
stąd bierze się cisza myśli 
stąd biorą się niepotrzebne sytuacje
stąd bierze swój początek dziwny twór 
pretensja + wahanie + niedosyt 
czyli dając temu nazwę 
bezsens
więc nie spładzajmy go 
bo on niszczy szybko to
co tak powoli tworzymy 

to nie dla nas 
i nie o nas 
bo nas łączy już przyjaźń.

+++

Czas 

mówią: idzie
mówią też: leci
 a on 
 spiskuje z losem 
będąc tak jak on 
przeciwko nam 
skraca nierealne marzenia 
wstrzymuje chwile beznadziei 
wydłuża modły bólu i cierpienia 
pytają się: która 
a on 
zmówiony z losem 
przedstawia zdradziecki obraz
tego co jest 
rzeczywistością
ulepszamy i mówimy: ładny
na nic nam 
srebrne, bogactwo zdobione
kajdanki
on 
dąży i szuka sposobu 
jak stać się samodzielnym 
uwolniony od losu 
powie nam: 
koniec 

3.10.1982