Jestem cała  wypełniona ciszą choć są dni kiedy ciepłe okruchy wspomnień  rozgrzewają resztki pamięci często  zapominam słowa lecz ich znaczenie tkwi we mnie głęboko w samym środku łomoczącej pamięci co na widok kolorowych obrazków pełnych ludzi i zwierząt wypełnia się życiem nazywasz je fotografiami lubię tę zabawę  w zgadywanie imion i miejsc  przypominają mi na moment kim byłam nie lubię przebudzeń są bardzo puste i samotne ***

Sen

horyzont bez kresu

nad grzbietami myśli
opary smutku
zwiastują poranek

podążam wczorajszym śladem
zniekształconym odciskami pamięci
w nadziei że trafię na człowieka

na pobliskich wydmach
bezskrzydłe mewy
wydziobują sobie oczy

moje ciało sztywnieje
coraz trudniej iść
nie wiem dokąd zmierzam
budzę się
jeszcze bardziej
zagubiona

***

Do siebie

Trochę pobladłaś 
zmęczona czekaniem
i patrząc na swoją 
wędrówkę mimo woli
wybrałaś korowody gwiazd 
co mają różne urodzenia

I ciągle się zmieniasz
jak zatracone oko
co na obiektach
znajduje zawieszenie
szukając stałości obrazu 

Ile dni straciłaś 
kiedy byłaś Tam
dziś chciałaś wyrzucić 
klucz do drzwi
Tamtego Świata
ale... 

Myślisz
że jeśli tylko potrafisz wrócić
do początku
i zacząć wszystko
od nowa
może odnajdziesz siebie

Może gdzieś wśród 
stosów zapisanych kartek
odzyskasz dni stracone
rozpoznasz dziewczynę
o niebieskich oczach
i słodkim uśmiechu

Przecież 
tak wiele chcesz jej 
powiedzieć...

***

Kryształowy chłopiec

W polu czystej świadomości
twoich twórców
objawiła się wola Boga
i powstałeś z radosnego tańca
absolutnej miłości

Twoja inność emanuje 
niebiesko-fioletowymi odcieniami 
jawi się obrazami
pełnymi kolorowej empatii
tak dzisiaj obcej ludziom 

Masz w oczach
tyle nieskończonej miłości
rozdajesz ją z dziecięcą ufnością
łagodząc uśmiechem
wszelki ból i smutek

Tak często wymykasz się
do innej przestrzeni
i wracasz z niebem w oczach
jakbyś widział samego Stwórcę

Wypełniony Światłem 
chowasz się w objęciach matki
i choć nie potrafisz wytłumaczyć
Ona czuje twoją inność 

***

Prince of  Peace

Rozmazany obraz mojego życia
rozjaśniła twarz
z oczami jak kratery miłości
zanurzyłam w nich mój
niepewny uśmiech

Codziennie patrzę w nie
coraz bardziej wdzięczna
coraz mniej podejrzliwa
ucząc się ufności 

Powiedział
bym wsłuchała się w siebie
skupiała we własnej obecności
bo tylko wtedy dostrzegę
piękno i znaczenie
miłowania bliźniego
jeśli pokocham siebie

Moje z Nim przystanki
wyzwalają z bólu
i wszelkich lęków
coraz łatwiej jest mi iść 
Jego śladem... 
 
 

Elizabeth Wawrzyniak 
 

Elizabeth Wawrzyniak - pseudonim literacki "Liza". Zadebiutowała na Wieczorku Autorskim w Ojrzanowie pod Warszawą, zorganizowanym przez kaliski SPATiF. Od 1990 roku mieszka w Montrealu. Przygodę z poezją wznowiła w 2015 roku, odkąd bierze czynny udział w działalności kilku portali poetyckich Facebooka. Jej wiersze znalazły się w czternastu antologiach tychże grup poetyckich. Uwielbia wycieczki, golf i naturę.