Dziś wiersze swoje rodzę
w wielkim trudzie
bo razem z nimi 
sama siebie rodzę 
jakby mi było mało 
mnie samej -
jakbym samą siebie zgubiła 
gdzieś po drodze
i ciągle szukam

a coraz mniej drogi
i wciąż dogonić jej nie mogę
choć w marszu nie ustają nogi
 

 *** =
Najczulszą matką
była mi zawsze muzyka lasu
skrzypiec i kościelnych organów
matką najprawdziwszą -
cisza wiejskich cmentarzy
upragnioną - miłość
najciekawszą moją matką jest
tajemnica rzeczywistości
za najlepszą -
uważam własną intuicję

matka najmądrzejsza
to życie -
którego nie rozumiem
 

 *** =
W scenariusz życia
wpisać radość
jak w zboże dojrzałe 
kosiarzy

w scenariusz życia 
wpisać radość
naiwną – 
jaka się zdarzy 

***
Tych reguł gry
nie wytłumaczy nikt
ż y c i e
zasmarkane szczęście
hojnie opłacane
przez pragnących
mówisz
- wiara
- subtelność
komu potrzebne
naprawdę?
Tylko ironia 
rządzi się swoim prawem

 *** =
Pod górę
schodami
wiodącymi w dół
wchodziłam
już tyle razy
że
nie pamiętam
gdzie góra
gdzie dół

i nie wiem nawet
czy istnieje 
jakiś środek

*** =
Mówiliście mi o uczciwości
miłości -
ości same tylko zostały
pustosłowia
bez ludzi

daleko poszliście od siebie
na pańskie
na cudze
na marne

*** =
najgorzej jest ci z sobą
kiedy słów nie potrafisz znaleźć
na potwierdzenie własnego istnienia
a czynów brakło
by odkupić siebie
i tak naprawdę nigdy nie wiesz
przed kim i dlaczego
miotasz się
 

*** =
Moja lalka
patrzy niemymi oczyma
na ten drugi kąt
ja na księżyc za oknem
muchy brzęczą
ćmy tańczą wokół lampki
północ
sto siedemdziesiąty ósmy 
dzień roku -
ileż to już lat
uczysz mnie Panie
jak pięknie jest żyć?
 

Anna Lenc-Rabiega 

Anna Lenc-Rabiega - socjolog z wykształcenia, zawodowo związana z tematyką polskiej wsi i rolnictwa, uważna obserwatorka otaczającej rzeczywistości. Działaczka kultury. Kocha ludzi i przyrodę. Bywa poetką i pisarką. Wydała arkusz poetycki "Odnaleźć Rzeczywistość" i tomik wierszy "Donikąd". Publikowała swoją twórczość w wielu polskich pismach. (Warszawa)