Kto po filmie Todda Phillipsa "Joker" spodziewa się kolejnego, z rozmachem zrealizowanego, hollywoodzkiego kina akcji, gdzie dobro zwycięża, a superbohater zbawia świat, ten na pewno się zawiedzie. 

"Joker" to historia antybohatera, historia tego, jak rodzi się obłęd. Granice ludzkiej wytrzymałości zostają przekroczone. Seria upokorzeń, pobicie, utrata pracy, niekończący się ból codzienności, to wszystko rodzi nienawiść. Czara goryczy musi się w końcu przelać. Tytułowy Joker to człowiek, który dla społeczeństwa nie istnieje, jest nikim, to ten któremu w życiu nie wyszło. Wrażliwiec z marzeniami bawienia ludzi, a tymczasem to z niego najczęściej się śmieją. On też się śmieje, jego nerwowy, niekontrolowany śmiech jest bronią i przekleństwem, zaburzeniem, które sprawia, że ludzie od niego stronią, mają za niebezpiecznego dziwaka, od którego trzeba trzymać się z daleka. 

Jak sam mówi, nie pamięta minuty ze swojego życia, w której był szczęśliwy. Wszystko i wszyscy wokół zawodzą: ukochana matka, idol telewizyjny z dzieciństwa, nawet własna wyobraźnia płata figla, a rzekoma ukochana to tylko jego chory wytwór.  W końcu nie pozostaje już nic, co dawałoby nadzieję. Jest tylko pustka i choroba, która kiełkuje, wybucha i zbiera najgorsze żniwo, sieje śmierć i samozniszczenie. Joker w końcu bierze odwet za całe zło i upodlenie, tańczy własny taniec na zgliszczach świata, którego jest wyrzutkiem. To on rządzi i pociąga za sobą podobnych mu outsiderów. 

Według mnie to film poruszający, szczery do bólu, o którym nie da się zapomnieć. A tytułowy Joker wywołał we mnie przede wszystkim smutek, choć go nie usprawiedliwiam, ale próbuję zrozumieć, że nie wszystko jest czarno-białe, a każde nawet najgorsze ludzkie zachowanie zawsze ma swoją przyczynę w przeszłości i składa się na nie mnóstwo, powiązanych ze sobą, zdarzeń. 

Na uwagę zasługuje mistrzowska gra Joaquina Phoenixa, według mnie rola oskarowa, choć ze względu na to, że film jest niepokojący i niepoprawny nie sadzę, by tę statuetkę zdobył (obym się myliła). Jednak mimo ekstremalnych, momentami niemal nie do wytrzymania emocji, zdecydowanie polecam pójście do kina i zagłębienie  się w historię ludzkiego obłędu. 
 

Katarzyna Knieja 

Katarzyna Knieja - pedagog z wykształcenia, trochę "niedzisiejsza" miłośniczka kultury wszelakiej, podróżowania, natury i zwierząt. Ze swej pasji uczyniła zawód, na co dzień zajmuje się opieką nad czworonożnymi pupilami mieszkańców Montrealu.  Posiadaczka ubóstwianego psa o wdzięcznym imieniu Thor.