Przeczytałam kiedyś, że "... nieznane zawsze warte jest by porzucić dlań coś przewidywalnego".

Niewiele znam osób, których emigracyjne losy tak bardzo przylegałyby do tej maksymy, jak losy malarki-akwarelistki z Blainville - Ireny Zaraś.

Zawsze, gdy rozmawiam z Ireną, mam wrażenie, że odkryje jakiś nieznany mi do tej pory fragment jej biografii. Potwierdza on tylko jej umiejętności przystosowywania się do rozmaitych warunków i wielopłaszczyznowość jej talentu. 

Losy emigracyjne zaniosły ją w latach osiemdziesiątych do Tunezji, a następnie do Kanady. I to do wysuniętego na północ miejsca w prowincji Quebec, uniwersytecko-górniczego miasta Rouyn-Noranda.

Myślę, że tam właśnie, wrażliwość Ireny na kolor, światło i cień padły na szczególny grunt - długie, śnieżne zimy, flora i fauna miejscami jeszcze dziewicza...

Nawet jeżeli od dawna jej kreatywna natura szukała ujścia (projektowała jeszcze w Polsce konfekcję dziecięcą, a później, w Tunezji i w Rouyn-Noranda posiadając własną pracownię krawiecką kreowała eleganckie suknie dla miejscowych dam), to dopiero w akwareli rozwinął się w pełni talent Ireny  patrzenia na otaczającą ją rzeczywistość oczyma a r t y s t y. W otoczeniu przepięknej natury Abitibi, dzikiej jeszcze i unikalnej w swoim pięknie szukała natchnienia i inspiracji do malowania pejzaży i kwiatów. 

"Niewygasający głód patrzenia" - jak pisała Maria Kuncewiczowa w "Naturze" o swojej przyjaciółce malarce, Reni (co za zbieżność imion, o Irenie Zaraś przyjaciele też mówią Renia!): "Renia - piękna dekoratorka życia (...) dzieliła ze mną tę zachłanność i obawę, że się czegoś nie zauważy, co nie jest do powtórzenia (...), że to jedyne i niepowtarzalne zostało zobaczone, że to już nasze." Tak właśnie odbiera się wspaniałe pejzaże zimowe Ireny przed którymi stajemy zafascynowani tym momentem utrwalonym w tak subtelnym medium jakim jest akwarela.

I chyba w żadnej innej technice malarskiej, widok topniejącego śniegu nie przemówiłby do nas bardziej. Bo śnieg nie musi być koniecznie biały, bo przecież jest światło a w świetle biały kolor rozświetla się w całej gamie kolorów od fioletu, różu, niebieskiego aż do granatu włącznie.
Akwarela to trudna dziedzina malarstwa. Wymaga od artysty szczególnej wrażliwości na kolor. Jest ciągłą grą między światłem i cieniem a najważniejsza w akwareli jest głębia, harmonia i ta melancholia, i zaduma, którą nie łatwo jest wychwycić w naturze a jeszcze trudniej namalować.
Irena maluje wszystko co ją inspiruje, co ją zachwyca, co wywołuje u niej emocje i ciekawość końcowego efektu.

Po kilku latach licznych warsztatów prowadzonych przez znakomitych mistrzów akwareli, Irena rozpoczęła samodzielne poszukiwania technik i własnego stylu, czyli osobistej interpretacji tematu. Część doskonalenia się w malarskim rzemiośle, to poszukiwania właściwego obiektu i tu, jak mówi sama artystka, pomaga jej piękny ogród, którego uroda ma stałych wielbicieli wśród licznych przyjaciół do których i ja się zaliczam.

Artystka maluje także wspaniale portrety, ciągle z tą samą swoistą wrażliwością na oddanie kolorytu obiektu malarskiego przetworzenia.

Od 2000 roku Irena bierze udział w licznych wystawach i sympozjach międzynarodowych, w Quebecu, we Włoszech, Francji, Belgii i Polsce. Jej prace zdobyły wiele wyróżnień i nagród międzynarodowych. Jest członkiem Stowarzyszenia Akwarelistów Polskich, SAP i L'Institut des Arts Figuratifs, IAF

Zachęcam Czytelników do zapoznania się ze stroną internetową: www.irenazaras.ca, gdzie można dowiedzieć się więcej o jej pracy i sukcesach artystycznych. Prace Ireny znajdują się w licznych kolekcjach prywatnych w Quebecu, Polsce i Francji.

Zapraszam serdecznie na wystawę członków L'Institut des Arts Figuratifs zatytułowaną: "SIGNATURES", która aktualnie odbywa się w Muzeum Pierre-Boucher w Trois-Riviéres od 22 września do 10 listopada 2019.
 

Kiti Rudnicka 

Kiti Rudnicka - z wykształcenia i zamiłowania botanik kochający przyrodę w każdej formie. Aktywna działaczka społeczna Komitetu Pomocy Dzieciom Polskim w Montrealu.