Ukryłam siebie pomiędzy wierszami,
wizje istnienia, te wyczarowane. 
Tęcza emocji tańczy nad słowami. 
Strofy kochane. 

Już wiem, że kiedyś doczekam wieczoru,
wśród świec płonących i przyjaznych spojrzeń.
To, że dziś piszę, mym życiem się stało.
Celem mych dążeń.

I tak po latach włóczęgi po świecie,
wrócę, bo tutaj są moje korzenie.
Tu dom mój drogi - w nim część mego życia.
Tego nie zmienię.

Wstążką zawiążę niewysłane listy
do wszystkich, którzy już dawno odeszli. 
Na grobie złożę, pośród suchych liści.
Posłucham wieści.

Może mi mama, jak za dawnych czasów,
opowie o tym, jak pod gołym niebem,
w sadzie, przy stole, w niedzielny poranek
dzieliła chlebem.

A potem pójdę znanymi ścieżkami
odnaleźć miłość wyrytą na drzewie.
Schowaną w trawie między strumykami.
Tego nikt nie wie.
To tylko moje cichutkie marzenie;
nim całun czarny głowę mą okryje,
by obraz drogi ogarnąć spojrzeniem.
Niech we mnie żyje.

Elizabeth Wawrzyniak (Liza)
Montreal, 09.12.2016 r.
 

Tęsknota - tryptyk

Uciekłam kiedyś
wiem
wtedy wielu znikało
zacierając w pośpiechu ślady
po własnym istnieniu

wyrwane korzenie
własnej tożsamości
do dziś rozdrapują
niezabliźnioną w sercu ranę
bolesny akt
tchórzostwa
bohaterstwa
czy niemocy
osądzaj
zostawiam ci wolny wybór
i tak nie zrozumiesz
ty który pozostałeś...

***

Tysiące mil przemierzanych
tysiące razy
tysiące bezsennych nocy
z tysiącem pytań
tysiące zwątpień boleśniejszych
od tej pierwszej decyzji
przyczyny wszystkiego

i jeden głos
tęsknotą
rozrywający serce

i głód
którego nie zaspokoisz
niczym
bo nie można odzyskać 
czego nie było

tylko w wyobraźni
są chwile
które mogłam przeżyć
ludzie
których mogłam kochać
miejsca
których nigdy nie widziałam

***

Wybrałam kiedyś
wielki świat
a zbudowałam w nim
mój mały własny
wypełniony wspomnieniami
zawiniętymi
w biało-czerwone
kolory...

Elizabeth Wawrzyniak (Liza)
Montreal, 14.02.2017
 

Nocne cienie

mój świat tęczy
teraz głuchy blady
zmuszona do nudy w sen uciekam
słońce próbuje przebić grube zasłony 
kładąc się siwym cieniem
na oparciu łóżka
zimno

skostniały Jezus wisi nieruchomo
na drewnianym krzyżu
ze współczuciem patrzę na Jego
odrętwiałe w bezruchu ciało

przestaję drżeć

oddycham spokojnie
jest we mnie niesamowita cisza
tylko myśli jak cienie
krążą po pustym pokoju
krystalizując się na szybie
przybierają kształt finezyjnych dendrytów

kim jestem
ja
nigdy już nie ta sama
a jeszcze nie inna...