Jeżeli ktoś uważa, że samoloty wznoszą się majestatycznie, to powinien zacząć pisać wiersze. W rzeczywistości, aby oderwać się od ziemi trzeba błyskawicznie osiągnąć odpowiednią prędkość, bo pas startowy lotniska ma ograniczoną długość. Nie ma w tym nic majestatycznego ani dostojnego.

Ryk silników gwałci ciszę, przyspieszenie wciska mnie w fotel. Maszyna odrywa się od ziemi szybko i jak najszybciej osiąga wysokość i prędkość, która pozwala w najbardziej oszczędny sposób pokonać odległość z miasta B do miasta L. 

Zaletą tanich linii lotniczych jest to, że są... tanie. Jest ciasno, niewygodnie, podręczny bagaż wciśnięty pod fotel. No i ta papierowa torba z bezsensownie zakupioną za ostatnie złotówki w strefie bezcłowej polską wódką i kabanosami. 

Ki diabeł namówił mnie na te zakupy! Przecież wszystko to można kupić w dużo większym wyborze i niższej cenie w niezliczonych polskich sklepach rozsianych po miastach i miasteczkach Zjednoczonego Królestwa, albo na polskich stoiskach w marketach amerykańskich, niemieckich czy angielskich sieci handlowych. Podaż kształtuje popyt i na odwrót, jakoś tak, ktoś kiedyś powiedział.

Lecę - namówiony przez przyjaciół do zmiany miejsca zamieszkania, sposobu życia 
i myślenia. W kieszeni paszport i bilet w jedną stronę. W głowie powraca uparcie pytanie: czy decyzja nie została podjęta zbyt późno? O jakieś czterdzieści lat, w końcu stuknęła mi już dawno sześćdziesiątka.

Dolecę?  Koleżanka, kiedy dowiedziała się, że kupiłem bilet tanich linii lotniczych wpadła niemal w panikę: - Co ty robisz, oni, przez oszczędność tankują zbyt mało paliwa! Nigdy z nimi nie latam! 
Bzdura, ale łatwo jej tak mówić - pomyślałem - ma emeryturę urzędnika Unii Europejskiej i stać ją na latanie z kim chce.

Przez okno widzę kłębiące się w dole chmury, zaróżowione promieniami zachodzącego słońca, jak zapamiętana z dzieciństwa wata, kręcona z cukru na jarmarku w kościelnej wsi na dzień świętej Katarzyny.

W powietrzu duży ruch. Samoloty lecą w różnych kierunkach, na różnych wysokościach. Wielkie, duże, małe i takie zupełnie malutkie. We wszystkich lecą gdzieś ludzie. Czy tylko ja mam bilet w jedną stronę?

Myśl przemyka, przez moment zaledwie, że samolot zatrzymał się, że zacznie spadać i wata chmur uratuje mnie, otuli i tak zawisnę w zastygłym niespodziewanie czasie między niebem a ziemią, po nieskończoność, na zawsze. Albo niepowstrzymany żadną siłą - runę dalej w dół do ziemi i wbiję się w pulchne zaorane pole. Tam, gdzie piekło nie tak głęboko i dwie wierzby na miedzy i Jezus na krzyżu cierpliwy.

W tym lecącym samolocie, który w najbardziej oszczędny sposób pokonuje odległość z miasta B do miasta L, wypatruję na beznadziejnie płaskim ekranie tabletu jakiegoś znaku, jakiejś obietnicy, że mimo weryfikacji (a może deformacji) moich marzeń, oczekiwań, nadziei i złudzeń, dokonywanej brutalnie przez całe lata przez hochsztaplerów rzeczywistości, nie utracę zdolności pisania wierszy, mówienia prawdy, patrzenia ludziom prosto w oczy.

Zapominam o cukrowej wacie - między niebem a ziemią, ziemią i piekłem, na wielkim lotnisku w mieście L.

Bilet w jedną stronę wrzucam do kosza z napisem "recycling".

Na klawiaturze telefonu wystukuję pospiesznie jedno słowo: doleciałem.
 

Wiesław Fałkowski

Wiesław Fałkowski -  poeta, autor sztuki teatralnej i tekstów piosenek, dziennikarz, fotograf, bloger. Popularność zyskały cykle wierszy pełne absurdu i humoru, ale także smutku i tęsknoty. Jego wiersze  ukazały się w autorskich tomikach oraz w licznych antologiach. Współautor projektu poetycko-muzycznego "Remi & Falko"; członek Grupy Artystycznej KaMPe w Londynie; współpracuje z Teatrem Katharsis w Dunstable. Mieszka w Anglii.